Η Βλαχόστρατα ήταν το μονοπάτι που συνέδεε τη Θεσσαλία με την Ήπειρο, μέχρι σήμερα διασώζεται περίπου ένα χιλιόμετρο της οδού μέσα σε διαδρομή μοναδικής ομορφιάς. Η αρχή της διαδρομής μας βρίσκεται στο γεφύρι απ’ όπου αφήνουμε το αυτοκίνητό μας ή αν θέλετε το αφήνετε στην πλατεία του Νεραϊδοχωρίου και συνεχίζετε περπατώντας στο δρόμο προς το ποτάμι. Όπως και να έχει η διαδρομή μας ξεκινά στο τσιμεντένιο γεφύρι που βρίσκουμε μερικά λεπτά μετά το Νεραϊδοχώρι.
Εκεί ξεκινάμε το περπάτημα για μερικά μέτρα πάνω σε ποταμίσιες πέτρες όπως μας οδηγεί το δρομάκι. Περνούμε πάνω από τις πέτρες για να διασχύσουμε το ποταμάκι που έρχεται, το χειμώνα βέβαια το νερό ειναι πολύ περισσότερο και ίσως χρειαστεί να περάσετε από άλλο μέρος. Στο σημείο εκείνο παλιά πριν γίνουν κάποια έργα της ροής του ποταμού είχε δημιουργηθεί μία φυσική πισίνα με πλήθος επισκεπτών ιδιαίτερα μικρής ηλικίας να κάνουν τα καθημερινά τους μπάνια μέσα στα πεντακάθαρα νερά του ποταμιού. Διασχύζουμε το ποταμάκι και στο βάθος βλέπουμε έναν νερόμυλο όπου βρίσκεται εκεί αναπαλαιωμένος τα τελευταία χρόνια. Θα βρείτε και ξύλινα παγκάκια για μία πιο μεγάλη στάση αν επιθυμείτε στο χώρο του νερόμυλου.
Περπατάμε στο μονοπάτι δεξιά του μύλου και συνεχίζουμε σε όμορφη διαδρομή έχοντας ακριβώς δίπλα μας στα δεξιά το ποτάμι! Περίπατος για 5-7 λεπτά, ίσως και λίγο λιγότερο ανάλογα το περπάτημα, και φτάνουμε στο γεφύρι του Χατζηπέτρου ή γεφύρι της Σμίξης. Πρόκειται για ένα μονότοξο πέτρινο γεφύρι κατασκευής του 1750 περίπου, μήκος 30 μέτρα και 8 μέτρα ύψος.
Ο χώρος του γεφυριού είναι επίσης ένα από τα σημεία που πολλοί επισκέπτες το προτιμούν για να κάνουν μία στάση, με τα μικρά παιδιά να ρίχνουν πέτρες μέσα στο ποτάμι! Ιδιαίτερα τον Άυγουστο θα βρείτε επισκέπτες όλων των ηλικιών στο χώρο του γεφυριού. Από το γεφύρι και μετά ξεκινά η Βλαχόστρατα, ένα στενό μονοπάτι με πέτρες στο έδαφος που αποτέλεσε πέρασμα για ανθρώπους και ζώα που ήθελαν να ταξιδέψουν από τη Θεσσαλία στην Ήπειρο αλλά και αντίστροφα.
Η διαδρομή όλης της Βλαχόστρατας κρύβει πολλές ομορφιές με μερικά σημεία το μονοπάτι να γίνεται πολύ στενό και να περνάτε ανάμεσα από δέντρα με φυσική σκιά. Περπατώντας και περίπου στη μέση της διαδρομής θα βρείτε και διάφορα δέντρα να έχουν πέσει αλλά περάσαμε από πάνω και συνεχίσαμε το δρόμο μας, οι πέτρες που κρατάν το μονοπάτι βρίσκονται εκεί πολλά χρόνια και σε πολλά σημεία σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως τοποθετήθηκαν και πως αντέχουν μέχρι και σήμερα και βρίσκονται εκεί χωρίς να έχει πέσει καμία!
Αξίζουν πολλά σημεία ενδιαφέροντος για να φωτογραφήσεις είτε το βουνό απέναντι, είτε τη θέα μπροστά σου και πίσω σου! Σε όλη τη διαδρομή και σε πολύ μικρά διαστήματα υπάρχουν ξύλινα παγκάκια αλλά και χτιστά με πέτρα για σύντομες στάσεις για ξεκούραση, εμείς πάντως προτιμήσαμε τα πέτρινα! Τελειώνοντας η βλαχόστρατα μπήκαμε σε μονοπάτι πιο φαρδύ και εσωτερικά του δάσους αφήνοντας πλέον τη πεζοπορία στην άκρη του γκρεμού.
Για περίπου 20 με 30 λεπτά η διαδρομή μας κινείται και σε πιο ανοιχτά μέρη αλλά και λίγο πιο στενά, παρατηρώντας τα μεγάλα έλατα, τα ρέματα που γεμίζουν από νερό το χειμώνα και τις κορυφές απέναντί μας. Σε ένα ανοιχτό σημείο που βρήκαμε και ένα ξύλινο τραπέζι κάναμε στάση και κόψαμε και 2-3 μικρά κλοναράκια μέντας και αν είστε τυχεροί και δεν την έχει μαζέψει κάποιος άλλος θα βρείτε και ρίγανη!
Τελειώνοντας το μονοπάτι συναντά ένα χωματόδρομο, συνεχίζετε για ελάχιστα μέτρα όπου δεξιά της ξύλινης ταμπέλας θα ακολουθήσετε τα ξύλινα σκαλάκια στο πνιγμένο από φτέρη μονοπάτι!
Περπάτημα 1-2 λεπτών και βρισκόμαστε στο χώρο της βρύσης Φτελιά που υπάρχει ένα ξύλινο τραπέζι ακριβώς από δίπλα! Παρόλο που η βρύση Φτελιά (ή βρύση Σουλεϊμάν όπως την ξέρουν από παλιά οι ντόπιοι) είναι κοντά στο δρόμο δεν φαίνεται γιατί η βλάστηση είναι πυκνή.
Σε αυτό το σημείο το δροσερό αεράκι μας χαϊδεύει και αφηνόμαστε στην ομορφιά του τοπίου μετά από τη διαδρομή μας που διύρκησε περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά με υψομετρική διαφορά περίπου τα 90 μέτρα, βατή και άνετη ακόμα και για όσους δεν είναι μαθημένοι από περίπατο για βουνό με πολύ μικρές ανηφόρες.
