Παντού εκπλήξεις. Στην Οθρυ των Τιτάνων στον Κάμπο, στον Παγασητικό. Απέναντι από το μαγικό Πήλιο, η ανεξερεύνητη Δυτική Μαγνησία τολμά να συστηθεί… Κι η γνωριμία μόνο ευχάριστα ξαφνιάζει!
Σούρπη – Αλμυρός – Βελεστίνο – Στεφανοβίκειο. Ονόματα που κάτι σου θυμίζουν… Οι έξοδοι της εθνικής οδού είναι που ποτέ δεν ακολούθησες! Εκείνες που αγνοούσες επιδεικτικά τόσα χρόνια ταξιδεύοντας προς βορρά; Πού να το πεις και ποιος να σε πιστέψει ότι είσαι εδώ… Κι ότι σ’ αρέσει κιόλας! Ισως πιο πολύ γιατί δεν το περίμενες.
Πώς να πείσεις τους άλλους πως υπάρχει μια ωραία περιοχή στην Ελλάδα που δεν έχει εξερευνηθεί, που ούτε εσύ καλά καλά δεν πιστεύεις στα μάτια σου! Που βρίσκεται εκατέρωθεν της εθνικής οδού, που ‘χει ένα ωραίο, πλούσιο βουνό, με σπήλαια, πέτρινα γεφυράκια, ζωντανά χωριά, λιμανάκια που μουσκεύονται στον Παγασητικό, λίμνες και δάση κι αρχαιολογικούς χώρους – όλα άξια της επίσκεψής σου. Σε ποιον να τολμήσεις να πεις να κλέψει μια μέρα απ’ το Πήλιο για να ‘ρθει εδώ, και να μη σε περάσει για τρελό; Ούτε στον εαυτό σου δεν τολμάς!
«Πλάτη» σε όλη αυτή την περιοχή βάζει η Οθρυς. Σύνορο της Μαγνησίας με τη Φθιώτιδα. Δεν της λείπουν οι θρύλοι. Εδώ λέει είχαν το ορμητήριό τους οι Τιτάνες όταν πολεμούσαν με τον Δία από τον γειτονικό Ολυμπο. Εδώ προσάραξε και το πλοίο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας κατά τον Κατακλυσμό που προκάλεσε ο Δίας, και γέννησαν τον πρώτο… Ελληνα και αναγέννησαν το ανθρώπινο γένος.
Γεμάτη σπήλαια και φαράγγια είναι η Οθρυς. Οι σπηλαιολόγοι όλο και συχνότερα έρχονται – μιλούν για περισσότερα από 50. Κι οι λάτρεις του canyoning δεν πάνε πίσω. Μιλούν για καταρράκτες, απίθανα περάσματα, εντυπωσιακά βράχια και πάει λέγοντας. Στα πόδια της απλώνεται ο κάμπος. Τίγκα στα δημητριακά. Εχει και βαμβάκια και καλαμπόκια και ντομάτες.
Καλά, για τις ελιές δεν το συζητάμε, είναι παντού. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιέργειας. Αγρότες όλοι οι κάτοικοι των χωριών. Ψέματα, και κτηνοτρόφοι. Βόδια, κατσίκια, πρόβατα και γουρούνια κόβουν βόλτες στους δρόμους και τα μαντριά. Πάνω από 100.000 πλάσματα. Κι έπειτα είναι η θάλασσα. Ο Παγασητικός που στο νοτιότερο σημείο της Μαγνησίας, σμίγει τα νερά του με τον Ευβοϊκό. Αμμουδιές δεκάδες, οργανωμένες ή όχι, δημοφιλείς όπως και να ‘χει το καλοκαίρι. Καραγκιόλ, Τσιγκέλι, Αμαλιάπολη, Νηές, Αγία Μαρίνα, Λεύκη, Ροδιά, Λουτρό…
Εξοδος: Πτελεός. Τέρμα το σνομπάρισμα. Η εθνική σε αποβάλει κι η θάλασσα σε τραβά δυτικά. Ο κάβος που χωρίζει Ευβοϊκό από Παγασητικό λέγεται Σταυρός. Από τη μια ο δημοφιλής Αγιος Δημήτριος, απ’ την άλλη το επίσης δημοφιλές Αχίλλειο. Δυο ψαρολιμανάκια, με όλα τους τα κομφόρ.
Ταβέρνες με φρέσκο ψάρι, δωμάτια, παραλίες, πλακόστρωτες προκυμαίες… Στο Αχίλλειο έχει λένε και κρατήρα ανενεργού ηφαιστείου, Υπερίωνας λέγεται, απ’ τον Τιτάνα πατέρα του Ηλιου. Και νυμφαίο έχει εντοπιστεί.
Ως το Πτελεό πνίγεται το βλέμμα στις ελιές. Μονοκαλλιέργεια λένε. Ομαλοί λόφοι κι ελαιώνες φτάνουν ως το νερό. Ημεράδα απίστευτη. Κεφαλοχώρι ετούτος, έδρα δήμου μέχρι τον Καλλικράτη. Σηκωμένα μανίκια στους δρόμους, όλοι επί ποδός. Η εποχή της ελιάς γαρ.Τακτοποιημένος και ζωντανός, δείχνει τον δρόμο για τις παραλίες. Τι άλλο να ζητήσουν οι επισκέπτες;
Λουτρό και Πηγάδι, σαν γνήσια επίνεια. Διάσημη παραλία, διάσημο λιμανάκι, αντίστοιχα. Χωρίς θαυμαστικά ωστόσο, νορμάλ πράγματα. Ανάμεσά τους υψώνεται το κάστρο του Πτελεού. Τα τείχη που έχουν απομείνει δηλαδή, κι ο πύργος. Ενετικό και μοναδικός μάρτυρας του πάλαι ποτέ νευραλγικού λιμανιού. Πας και με το αυτοκίνητο και χαζεύεις τη θέα. Ο κόλπος του Αχιλλείου πίσω, του Πηγαδιού μπροστά. Κι ακόμη πιο… μπροστά, απέναντι, να και το νότιο Πήλιο. Η απόληξή του. Τρίκερι και Αγία Κυριακή, σε καλούν σαν σειρήνες. Κλείσε τα αυτιά, έχουμε δρόμο ακόμη…
Συνοριακή γραμμή
Τη Σούρπη την έχεις δει πολλές φορές από την εθνική. Είναι από τις εξόδους που έχεις αγνοήσει επανειλημμένα. Μια συμπαγής κωμόπολη στα πόδια του λόφου, εκεί που ξεκινά ο κάμπος. Τα σύνορα του ελληνικού κράτους που την περίοδο 1830-1881 ήταν μια γραμμή από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό, έχουν αφήσει σημάδια εδώ.
Κι άλλα ωραία σπίτια έχει η Σούρπη. Οχι με τέτοια ιστορία βέβαια, αλλά μια βόλτα στο χωριό την κάνεις. Κι έπειτα τραβάς για τα παράλια, όπως όλοι. Οι Νηές είναι επίσης δημοφιλές θέρετρο, το ίδιο και η Αμαλιάπολη. Τη λένε έτσι προς τιμήν της βασίλισσας Αμαλίας που φρόντισε, λέει, για την αρχιτεκτονική του οικισμού. Ελληνικές δουλοπρέπειες… Νέα Μιτζέλα λέγεται (και πρέπει να λέγεται) κανονικά το χωριό αφού εδώ εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι της μυστηριώδους Παλιάς Μιτζέλας του βορείου Πηλίου.
Εξοδος στον κάμπο. Κρόκιο πεδίο, επισήμως. «Πρωτεύουσά» του ο Αλμυρός, έδρα του ομώνυμου δήμου και κλασική επαρχιακή κωμόπολη. Δεν θα συμφωνήσουν οι ντόπιοι. Θα θυμηθούν την τεράστια ιστορία της περιοχής, που φαίνεται να κατοικείται από την Υστερη Εποχή του Χαλκού και θα μιλήσουν για διάφορες αρχαιολογικές θέσεις τριγύρω – ένα τσιγάρο δρόμος είναι η αρχαία Αλος…
Θα δείξουν και τις πλατείες, τους άνετους δρόμους, το αρχαιολογικό μουσείο σε ένα ωραίο νεοκλασικό και κυρίως το παλιό γυμνάσιο, σήμερα ωδείο – σημείο αναφοράς της πόλης.
Και φυσικά το δάσος Κουρί με τις λιμνούλες και το εστιατόριο. Κανείς δεν κρύβει την πίκρα του (ή την οργή;) για το δασάκι που από 20.000 στρέμ. μετρά γύρω στα 1.000. Υλοτομία και βόσκηση το αποδεκάτισαν. Αλλοι λένε η αδιαφορία γενικώς…
Το περιηγητικό ενδιαφέρον καθοδηγεί στη γειτονική Ευξεινούπολη. Προσφυγικός οικισμός. Το φωνάζουν και το όνομα και η ρυμοτομία. Οι πινακίδες για λίμνες Ζηρέλια ή Ζαρέλια είναι το θέμα μας. Δύο τέλειοι κύκλοι μες στα λιβάδια. Λες κι έπεσαν μετεωρίτες. Η μήπως έπεσαν; Ισως κι εκρήξεις αερίων προς δημιουργία ηφαιστείου. Ε, πόσες φορές το έχεις δει αυτό στη ζωή σου;
Αλλη μια πρωτοτυπία της περιοχής, αυτή τη φορά ανθρωπογενής, σε σέρνει ως την Ανάβρα. Πρότυπη διαχείριση κονδυλίων και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας την έκαναν πρώτα από όλα αυτόνομη. Επειτα πλούσια και πολυπληθή. Μετά διάσημη. Και να φανταστείς ότι όλα ξεκίνησαν από τις κτηνοτροφικές μονάδες. Δεν χειροκροτούν βέβαια όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Ο καθένας έχει τους λόγους του. Θα σ’ τους πουν, αρκεί να οδηγήσεις τα 40 χλμ. από τον Αλμυρό ως εκεί.
Βόρεια μονοπάτια
Περνάς τον Βόλο ξυστά. Μια στάση μόνο στη Νέα Αγχίαλο. Δεν χρειάζεται κανείς να σου πει τίποτα. Μιλάνε οι πέτρες και τα μάρμαρα από μόνα τους. Απανωτές αρχαιολογικές θέσεις στιγματίζουν όλη την πόλη. Βασιλικές, τείχη, ψηφιδωτά μπλέκονται στα πόδια των ντόπιων. Πάνω στην αρχαία Πύρασο και τις Φθιώτιδες Θήβες έστησαν τη ζωή τους οι πρόσφυγες της παλιάς Αγχιάλου, του σημερινού Πομόριε της Βουλγαρίας.
Πηγή Travel Book
